In de jaren '60 van de 19e eeuw waren de Staatsspoorwegen op zoek naar nieuwe locomotieven voor reizigerstreinen. Tussen 1865 en 1869 werden 65 locomotieven met de nummers 9 t/m 78 gebouwd door Beyer, Peacock and Company in Manchester. De nummers 17 t/m 20 werden overgeslagen omdat eerder gebouwde SS stoomlocomotieven deze nummers hadden. De 13 werd in 1865 gebouwd. De bijnaam 'De Bril' heeft de serie te danken aan de twee ronde ramen waardoor de machinist en stoker naar buiten keken. Deze plaat beschermde het personeel iets tegen het weer, ook al had de locomotief toen nog geen dak. In 1868 vloog de, vier jaar oude, stoomloc SS 8 door een ketelexplosie bij station Harlingen door de lucht en landde 30 meter verder. De stoker overleefde de ontploffing niet. De tender van de 8 liep weinig schade op. De drie-assige tender van de SS 8 verving de twee-assige tender van de SS 13. De locomotieven 9 t/m 16 werden geleverd met twee-assige tenders. Latere locomotieven kregen drie-assige tenders en de twee-assige tenders werden vervangen.

In het begin waren treinen niet voorzien van een remsysteem waarmee de gehele trein geremd kon worden. De locomotief kon alleen zijn eigen remmen bedienen. Aangezien dit niet genoeg remkracht was voor een hele trein, waren er verdeeld over de treinen een of meerdere voertuigen aanwezig die wel voorzien waren van remmen en remhuisjes. In de huisjes zaten remmers die hun rijtuig of wagon konden laten remmen. In 1869 werd het Westinghouse-remsysteem uitgevonden. Dit systeem bestaat uit een luchtleiding die door de gehele trein gaat. Ieder voertuig in de trein heeft zijn eigen remmen die door de remleiding aangestuurd kunnen worden. Dit nieuwe remsysteem is veel veiliger dan het oude systeem. Door de Westinghouserem kunnen reizigers aan de noodrem trekken en een snelremming laten uitvoeren. Als een koppeling zou breken, voert de trein ook automatisch een snelremming uit. Door het remsysteem kunnen treinen sneller rijden en zwaarder worden, terwijl de remweg gelijk blijft. In de tientallen jaren die volgden werden alle voertuigen voorzien van deze rem. Tegenwoordig is dit remsysteem verplicht voor iedere trein.

Aan het einde van de negentiende eeuw ging het slecht met de spoorwegen in Nederland. Veel vervoerders hadden onderling slechte overstappen en verschillende tariefsystemen. De overheid greep in en besloot om alle spoorwegen te verdelen in de twee grootste bestaande maatschappijen: de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HSM) en de Staatsspoorwegen (SS). Nadat de HSM en SS tijdens de Eerste Wereldoorlog gedwongen samen hebben gewerkt, besloten ze dit na de oorlog ook te doen. In 1917 werd een samenwerkingsverband opgericht: de Nederlandsche Spoorwegen. De NS beheerde vanaf dat moment al het materieel, personeel en andere activa. In 1921 werd het materieel van beide spoorwegmaatschappijen omgenummerd naar nummerschema's van de NS. Ook werd het materieel voorzien van de nieuwe huisstijl van NS, donkergroen. De donkergroene kleur werd gekozen omdat treinen niet mochten opvallen in een weiland. Op 1 januari 1938 werden de HSM, SS en nog enkele kleine overgebleven vervoerders via een wet beëindigd; ze waren definitief in de NS opgegaan.

De serie stoomlocotieven werd vernummerd naar de NS 701 t/m 766, de SS 13 werd de NS 705. De NS 705 heeft tot 1932 dienst gedaan. De NS 705 werd voor het Spoorwegmuseum bewaard. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stonden de NS-stoomlocomotieven 705, 1010, 1326 en 1604 in een loods in Roosendaal. Alle vier de locomotieven waren aangewezen om door het Spoorwegmuseum bewaard te worden. In februari 1943 werd de loods waar de locomotieven in stonden gebombardeerd. De vier stoomlocs werden toen overgebracht naar Maastricht. Op 8 september 1944 werden de locomotieven nog eens gebombardeerd, deze keer door terugtrekkende Duitsers. De vier zwaar beschadigde locomotieven zijn gelukkig door de NS-hoofdwerkplaats Tilburg aan de hand van de originele bouwtekeningen en oude foto's allemaal gerestaureerd naar hun afleveringsstaat. De 705, 1010, 1326 en 1604 keerden respectievelijk terug als de SS 13, HSM 89, SS 326 en de NRS 107. Na hun uitvoerige restauraties werden de locomotieven naar het Spoorwegmuseum in Utrecht gebracht.

De SS 13 in het museum heeft de tender van locomotief 8. De tender draagt ook het nummer 8. De SS 13 heeft vanwege haar cultuurhistorische waarde de hoogste A-status toegekend gekregen binnen het Nationaal Register Railerfgoed. De SS 13 uit 1865 is de oudste bewaarde stoomlocomotief in Nederland. De tender (origineel van de SS 8) is zelfs nog een jaar ouder.